فیروز نادری: 

این توضیحات برای آن مردمان خوبی است که با مهملات دیگران سردرگم شده‌اند
- اگر از سال 2009 به بعد، فعالیت‌هایم را دنبال کرده باشید، می‌دانید که اغلب درباره موضع حقوق بشر در ایران در مجامع عمومی صحبت کرده‌ام.
- من سلطنت‌طلب نیستم ولی احترام فوق‌العاده‌ای برای شهبانو فرح قائل هستم و رضا پهلوی را ملاقات کرده‌ و فکر می‌کنم او هم مانند پدرش یک میهن‌دوست است.
- نامه‌ای که در رسانه‌های ایران در مورد پاسخ من به ترامپ منتشر شده کاملا جعلی است و واقعیت ندارد.
- مردم ایران باید خودشان باید تصمیم بگیرند که چه نظام حکومتی برایشان مناسب‌تر است، ولی من طرفدار دولت سکولار منتخب مردم هستم که از طریق جدایی «مذهب» از حکومت، آزادی‌های مدنی و حقوق بشر را رعایت کند.
- من هیچ وابستگی مذهبی ندارم و خودم را فردی معنوی می‌دانم و به «حقیقتی» فراتر از خودم اعتقاد دارم. مذهب من، خوب بودن و نیکوکاری است.

فیروز نادری دانشمند فضایی ایرانی- آمریکا پس از آنکه به همراه انوشه انصاری، توریست فضایی، از سوی اصغر فرهادی کارگردان فیلم «فروشنده» برای شرکت در مراسم اسکار ۲۰۱۷ معرفی و جایزه را دریافت کرد، از سوی افرادی از جمله در رسانه‌های اجتماعی مورد پرسش و حتی حمله قرار گرفت.
وی در فیس‌بوک خود متنی را به انگلیسی منتشر کرد که ترجمه‌ی آن را کیهان لندن در اختیار علاقمندان قرار می‌دهد.
«پس از مراسم اسکار، سیلی ازمطالب مهمل و بی پایه از طرف افترازنندگان حرفه‌ای به صفحه عمومی فیس‌بوک من (که با این صفحه‌ام متفاوت است) روانه شده.
شکایت‌ها از این قرار است که چرا من از فرصتی که بر روی صحنه اسکار داشته‌ام، برای نشان دادن فعالیت‌های جنایت کارانه و موارد نقض حقوق بشر توسط جمهوری اسلامی ایران به یک میلیارد مخاطب در سرتاسر جهان بهره نبردم. این کنایه‌ها در اذهان برخی از افراد ایجاد شبهه نموده که من واقعا کیستم. مخاطب این نوشتار– که متنی جهت اطلاع است– کسانی نیستند که مرا خوب می‌شناسند، یا کسانی که مغرضانه نمی‌خواهند عقیده‌شان را تغییر دهند، بلکه این متن را برای آن مردم خوبی می‌نویسم که برخی از مهملات نوشته شده را خوانده‌اند و سردرگم شده‌اند و از من انتظار توضیح دارند.
خب، حالا این توضیح در اختیار شماست تا به شما بگوید که من کیستم. اگر خوش‌تان آمد چه بهتر، اگر نه چه حیف. به هر حال، سعی ندارم شما را تحت تاثیر قرار دهم.
بیست نکته را که به ذهن‌ام می‌رسد، بدون هیچ ترتیب خاصی برای اطلاع شما می‌نویسم:
من از شعارهای شووینیستی افراطی پوچ مثل «هنر نزد ایرانیان است و بس» و یا «آمریکا، چه غلط چه درست، کشور من است» بیزارهستم.

من عضو سازمان نایاک (شورای ملی ایرانیان آمریکا ) نیستم. نه به این خاطر که فکر می‌کنم ایرادی دارند، بلکه فقط خیلی ساده، عضو این سازمان نیستم و در فعالیت‌های آن شرکت ندارم.
آیا من از توافق هسته‌ای اوباما با ایران حمایت کرده‌ام؟ بله، چون فکر می‌کنم برای هر دو کشور خوب است.
آیا من موافق بمباران کردن ایران هستم؟ ابداً؛ اگر خانواده من در خانه خودم گروگان گرفته شده باشند، من ساختمان را برای خلاصی از دست گروگانگیرها به آتش نمی‌کشم. هستند کسانی که حامی چنین اقداماتی هستند، ولی به عقیده من آنها دیگر حق ندارند خود را ایرانی بنامند.
آیا من سلطنت‌طلب هستم؟ نه، نیستم. البته احترام فوق‌العاده‌ای برای شهبانو فرح قائل هستم و رضا پهلوی را ملاقات کرده‌ام و فکر می‌کنم که او هم مانند پدرش یک میهن‌دوست است.
آیا در خصوص موضوع حقوق بشر در ایران سکوت کرده‌ام؟ اگر از سال ۲۰۰۹ به بعد، فعالیت‌هایم را دنبال کرده باشید، می‌دانید که اغلب در این باره در مجامع عمومی صحبت کرده‌ام.
چرا با وجود این که علوم سیاسی مطالعه نکرده‌ام در رسانه‌های اجتماعی در مورد سیاست صحبت می‌کنم؟ گمان می‌کنم کسانی که این سوال را می‌پرسند، کسانی هستند که در یک دموکراسی زندگی نکرده‌اند. این مسئولیت هر شهروند است که در امور سیاسی کشورش– که برای من، این کشور آمریکا است- مشارکت کند.
آیا من از دونالد ترامپ حمایت کرده‌ام؟ خیر، من یک لیبرال دموکرات هستم و در انتخابات مقدماتی به برنی سندرز رای دادم.
آیا از ممنوعیت سفر وضع شده توسط ترامپ حمایت می‌کنم؟ خیر، حمایت نمی کنم. این برای آمریکا خوب نیست.
پس از ۵۰ سال زندگی در آمریکا، خودم را بیشتر یک آمریکایی می‌دانم یا یک ایرانی؟ ایرانی بودن بخشی از تاریخ و پیشینه‌ی من است و آمریکایی بودن بخشی از هویت من، و این دو به طرز غیر قابل تفکیکی با هم آمیخته‌اند.درست مثل تخم مرغ که پس از هم‌زدن، نمی‌توان زرده آن را از سفیده جدا کرد. آمریکا کشور من و ایران سرزمین مادری من است و چقدر خوشبختم که ریشه در تمدنی باستانی با فرهنگی غنی دارم و در عین حال مفتخرم که آمریکایی هستم و در این کشور نوپا زندگی می‌کنم که بر روی شانه‌هایش توانسته‌ام به بلندترین موفقیت‌ها دست پیدا کنم.
نظرم راجع به نظام سیاسی ایران این است که مردم ایران باید خودشان تصمیم بگیرند که چه نظام حکومتی برایشان مناسب‌تر است، ولی من طرفدار دولت سکولار منتخب مردم هستم که از طریق جدایی «مذهب» ازحکومت، آزادی‌های مدنی و حقوق بشر را رعایت کند.

آیا مسلمان، یهودی، بهایی یا مسیحی هستم؟ من هیچ وابستگی مذهبی ندارم، هرچند که خودم را فردی معنوی می‌دانم و به «حقیقتی» فراتر از خودم اعتقاد دارم. مذهب من، خوب بودن و نیکوکاری است.
چرا نیابت از طرف آقای فرهادی در اسکار را قبول کردم؟ من فیلم او را دیدم. به نظرم فوق‌العاده بود. این فیلم قبل از آنکه ترامپ رئیس جمهوری شود نیز جوایز متعددی در فستیوال کن برده بود و بسیار پیش از فرمان اجرایی ترامپ برای اسکار کاندیدا شده بود. بنابراین به نظرم این فیلم، یک بیانیه سیاسی توسط اسکار نبود.
چرا در مراسم اسکار رژیم ایران را محکوم نکردم؟ ۱- این موقعیت، برای ابراز نظرات من نبود بلکه فرصتی برای آقای فرهادی و بیانیه او بود. ۲- زمان اختصاص داده شده توسط آکادمی اسکار، فقط ۴۵ ثانیه بود.
آیا من یک عامل جمهوری اسلامی ایران هستم؟ این سوال آنقدر احمقانه است که پاسخ دادن به آن را در شأن خود نمی‌دانم.
چرا به کشورخودم باز نمی‌گردم تا در آنجا خدمت کنم؟ آمریکا کشور من است و من به دلیل فرصت‌هایی که آمریکا دراختیار من قرار داده است به اینجایی که هستم رسیده‌ام. اما ایران چطور؟ من آنجا بودم و در سال ۱۹۷۹ از کسانی مثل من خواسته شد کشور را ترک کنیم و ما هم همین کار را کردیم.

چرا برای سفر به ایران نمی‌روم؟ آیا با توجه به خطرات موجود، شما این کار را می‌کردید؟
آیا نامه‌ای که اخیراً در رسانه‌های ایران در مورد پاسخ من به ترامپ منتشر شده را من نوشته ام؟ خیر، این یک داستان کاملا جعلی توسط منابع ناشناس است. من اعلام کرده‌ام که این نامه جعلی است و برخی رسانه‌ها از این موضوع سوء استفاده کرده‌اند.
فکر می‌کنم افراد گمراهی که از یک طرف انتظار دارند نقض حقوق بشر در ایران را محکوم کنم و از طرف دیگر می‌گویند «سیاست» تخصص من نیست و نباید از «سیاست» سخن بگویم، کاملاً سردرگم هستند.
من همین هستم که می‌بینید و موظف به جلب رضایت افترازنندگانی که بزدلانه در پشت هویت‌های جعلی پنهان می‌شوند و در رسانه‌های اجتماعی مطالب مهمل می‌نویسند یا روزنامه‌نگاران زردی که برای به دست آوردن چند دلار حیثیت مردم را لکه‌دار می کنند، نیستم.
خب، حالا دیگر می‌دانید من کیستم.